Nadmiar filmów biograficznych nie ułatwia zadania ich kolejnym twórcom. Co zrobić, aby zainteresowały one widownię? Jak stworzyć dzieło, które nie popadnie w zapomnienie na krótko po premierze? I czy udało się to autorom ekranizacji życia księdza Jana Kaczkowskiego?
Pierwszym filmem Quentina Tarantino, który obejrzałam, było „Pewnego razu… w Hollywood”. Jego zakończenie zdecydowanie mnie zaskoczyło. Chciałam się przekonać, czy tak samo zapadające w pamięć są jego inne dzieła. Dlatego też kiedy w zapowiedziach telewizyjnych pojawiły się „Bękarty wojny”, wiedziałam, że muszę je zobaczyć.
...dobiegają mnie takty piosenki Mrozu i - przekornie - skłaniają do refleksji nad za-wartością literatury w mojej głowie...
Gdy Butterfly leżała na macie słomianej,
jak owoc przekrajana ciosem harakiri,
ktoś nadbiegł, ktoś zapukał w papierowe ściany
i rozbłysły śmiertelne odmęty i wiry.
Usłyszała głos jego. Zaklęty! przeklęty!
więc poczęła się rzucać, jak pstra gąsienica,
na łokciach i na boku w stronę drzwi zamkniętych,
splątana w suknię z nieba, brzoskwiń i księżyca.
W pośpiechu padła nagle twarzą do podłogi —
i przeszła po niej fala szeroka, znużona —
jął szumieć Wielki Wachlarz czarny i złowrogi,
rozwiał ściany i kwiat, świat i Pinkertona…
(Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Madama Butterfly)
W czwartek 21 grudnia 2023 roku
na scenie Opery Krakowskiej miałam okazję obejrzeć wyreżyserowaną przez
Waldemara Zawodzińskiego „Madame Butterfly”.
Jest to opera w trzech aktach Giacoma Pucciniego z 1904 roku, stworzona na podstawie noweli o tym samym tytule autorstwa amerykańskiego prawnika i pisarza - Johna Luthera Longa. W rolach głównych wystąpili utalentowani polscy śpiewacy. Tytułową bohaterkę zagrała Iwona Socha, porucznika Pinkertona – Tomasz Kuk, a w postać Suzuki wcieliła się Monika Ledzion-Porczyńska.
Czy Napoleon to najgorszy film Ridleya Scotta, reżysera słynnych inscenizacji filmowych jak Obcy - ósmy pasażer Nostromo (1979), Gladiator (2000) czy Królestwo niebieskie (2005)?
Polska literatura od zawsze stanowiła niezwykłą skarbnicę czekającą na ponowne odkrycie przez kolejne pokolenia. Przekonałam się o tym ostatnio, podziwiając dzieło Doroty Kobieli Welchman i Hugh Welchmana oparte na prozie Reymonta. Jednakowoż zainteresowanie dawną literaturą trwa nadal ze względu na jej wciąż aktualną tematykę, wysoką jakość artystyczną, silny rezonans społeczny, ogromny potencjał sceniczny, a przede wszystkim na możliwość jej twórczej reinterpretacji i dialogu ze współczesnym odbiorcą. Należy tu jednak z całą mocą podkreślić, że dorobek pisarzy, którzy zapisali się złotymi zgłoskami na kartach naszej literatury, to zawsze wyzwanie dla dzisiejszego czytelnika, zwłaszcza młodego odbiorcy. Dlatego spotkanie z tym odległym i odmiennym światem zaprezentowanym na licznych stronach utworów już w przeszłości prowadziło do stworzenia oryginalnych, nowatorskich przedstawień1, często przeniesionych na srebrny ekran - jak było to w przypadku serialu „Chłopi”, który okazał się większym hitem niż film kinowy i przyniósł aktorom największą popularność i liczne nagrody.
